Τροφοπενία Καλίου (Κ)

Συνχρόνως παρατηρείται ξήρανση στο κορυφαίο τμήμα του φύλλου κατά το 1/3 του μήκους του. Τα συμπτώματα αυτά στη καινούργια βλάστηση εμφανίζονται συνήθως το φθινόπωρο ή το χειμώνα στα χαμηλά φύλλα των βλαστών. Παρατηρείται επίσης μικρό μήκος νέας βλάστησης, μικροφυλλία, φυλλόπτωση και ξήρανση νέων κλαδίσκων. Όπως και στην τροφοπενία βορίου έτσι και για το κάλιο η διάγνωση για να είναι ασφαλής, χρειάζεται επιβεβαίωση με την ανάλυση φύλλων. Πολλές φορές η τροφοπενία καλίου οφείλεται στην ξηρασία των δέντρων (δέσμευση καλίου από την άργιλο του εδάφους) και στην αδυναμία των δένδρων να απορροφήσουν κάλιο από το έδαφος. Γι αυτο καλλιεργητικές φροντίδες που βοηθούν στην μεγαλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των δένδρων και στην εξασφάλιση επαρκούς υγρασίας στο έδαφος (πότισμα το καλοκαίρι) βελτιώνουν ή τουλάχιστον μειώνουν το πρόβλημα.

Οι ετήσιες ανάγκες της ελιάς σε κάλιο είναι 1,43 Kg Κ₂Ο/δέντρο. Η άριστη περιεκτικότητα σε κάλιο των φύλλων ελιάς είναι από 0,7 – 0,9 % ξηρής ουσίας, ενώ εάν η περιεκτικότητα αυτή είναι κάτω από 0,5 % παρατηρούνται συµπτώµατα τροφοπενίας.

Για την αντιμετώπιση της τροφοπενίας καλίου, εκτός από τη λήψη των καλλιεργητικών μέτρων, χρειάζεται και προσθήκη καλιούχου λιπάσματος στο έδαφος το χειμώνα. Στις περιπτώσεις που τα εδάφη δεσμεύουν κάλιο χρειάζονται αυξημένες ποσότητες καλιούχου λιπάσματος. Συνήθως χορηγούνται 200 – 350 gr θειικού καλίου ανά δένδρο μέσης ανάπτυξης. Εναλλακτικά μπορεί να χορηγηθεί η μισή ποσότητα καλίου το χειμώνα σε μορφή θειικού καλίου και να γίνουν συμπληρωματικές λιπάνσεις με υδατοδιαλυτό νιτρικό κάλι μέσω του συστήματος άρδευσης σε ποτιστικές ελιές. Το νιτρικό κάλι χορηγείται με την υδρολίπανση στη δόση των 400 – 800 gr/δένδρο μετά την καρπόδεση. Εάν κατα την βασική λίπανση της ελιάς χρησιμοποιήσουμε λιπάσματα με μεγάλη περιεκτικότητα σε κάλι (πάνω από 15%), δεν χρειάζεται να προσθέσουμε και άλλο κάλιο κατα την διάρκεια της καλλιέργειας.